Obecnie wiodącą rolę przejęły na polu pojazdów autonomicznych duże startupy i koncerny. W związku z pojawieniem się na platformie L.E.M. nano zdarzenia pt. „Uczelniany pojazd autonomiczny II” zapraszamy do zapoznania się z wczesną historią pojazdów autonomicznych, która w dużej mierze rozgrywała się właśnie w ośrodkach akademickich.
Pierwsze prezentacje samochodów sterowanych radiowo przypadły w USA już na lata 20. XX wieku, a w latach po II Wojnie Światowej trwały tam prace nad systemami „automatycznych autostrad” na których samochody byłyby kierowane przy pomocy przewodów ukrytych w powierzchni drogi – ważnym wydarzeniem był pierwszy test tej technologii w skali rzeczywistej, który odbył się w 1958 roku w wyniku współpracy firm RCA i General Motors. Automatyczne autostrady były testowane w różnych formach aż do lat 90-tych, jednak technologia ta nigdy nie przyjęła się w takiej formie.
Tymczasem, wraz z rozwojem elektroniki, kamer i systemów radarowych stopniowo rozwijane były prace nad samochodami autonomicznymi w dzisiejszym rozumieniu tego terminu. W latach 60-tych i 70-tych na Uniwersytecie Stanforda rozwijano „Stanford Cart” – wózek wyposażony w elektryczny napęd i kamerę, który po szeregu usprawnień był w stanie rozpoznawać i omijać przeszkody.
Wczesne samochody autonomiczne polegały w sporej mierze na kamerach, aby określać swoje położenie. Jedne z pierwszych testów samochodów tego typu prowadzone na dużą skalę miały miejsce na Uniwersytecie Bundeswehry w Monachium (np. samochód ochrzczony akronimem VaMoRs z 1987 roku). W latach 1987 – 1995 z sukcesem rozwijano projekt Navlab prowadzony w Carnegie Mellon University. Samochód o nazwie Navlab 5 w 1995 roku odbył podróż pod nazwą „No Hands Accross America” podczas której przejechał ponad 4500 kilometrów, z czego więcej niż 98% drogi samochód przejechał w trybie półautonomicznym (przyspieszanie i hamowanie było wykonywane przez kierowców). W 1998 roku Lancia Thema z Uniwerystetu w Parmie przejechała autonomicznie ponad 2000 kilometrów po drogach we Włoszech.
W latach 2004, 2005 i 2007 DARPA (amerykańska Agencja Zaawansowanych Projektów Badawczych w Obszarze Obronności) przeprowadziła trzy edycje zawodów dla samochodów autonomicznych znanych jako DARPA Grand Challenge (trzecia edycja odbyła się pod nazwą DARPA Urban Challenge, gdyż skupiała się na jeździe miejskiej). W zawodach wzięły udział zespoły m.in. z Uniwersytetu Stanforda czy MIT. Pierwszej edycji Grand Challenge nie ukończył żaden spośród 15 startujących samochodów, które miały za zadanie przebyć pustynną trasę o długości prawie 230 kilometrów. Kolejną edycję, która odbyła się na nieznacznie krótszej trasie, pokonało już 5 ze 195 startujących pojazdów, a zwycięski okazał się zespół z Uniwersytetu Stanforda. Ogółem, trzy edycje Grand Challenge były istotnym impulsem do wymiany doświadczeń i rozwoju samochodów autonomicznych wykorzystujących różnorodne sensory – radary, lidary (w uproszczeniu: „radary laserowe”), pozycjonowanie GPS itd.
Zachwycając się możliwościami dzisiejszych pojazdów autonomicznych rozwijanych przez duże koncerny warto pamiętać o pionierach tego obszaru, którzy wywodzili się w sporej części ze środowiska akademickiego, oraz zachęcać kolejne pokolenia studentów do pójścia w ich ślady.
Artykuł dotyczy zdarzenia "Uczelniany pojazd autonomiczny II". Zachęcamy do dyskutowania artykułu i rozstrzygnięcia w komentarzach na stronie zdarzenia.
Bibliografia:
Automated Driving in Its Social, Historical and Cultural Contexts (ang.)
Stanford Cart (ang.)
No Hands Across America Navlab 5 Tour (ang.)
THE ARGO AUTONOMOUS VEHICLE'S VISION AND CONTROL SYSTEMS (ang.)
The DARPA Grand Challenge: Ten Years Later (ang.)
Powrót
